درازای عمر نیکوکاری و فعالیت‌های خیرخواهانه به درازای عمر بشریت است. از زمانی که آدمی پا به وجود هستی گذاشت نیکوکاری در فطرت او بوده است و گرایش انسان به نیکوکاری و لذت فطری انسان از کمک به دیگران و نگهداشت طبیعت همواره در هر دوره زمانی و در هر جغرافیای مکانی مشهود است
آنچه که از توصیه‌های ادیان الهی و سرگذشت پیامبران الهی به ما رسیده نیز مویدی بر این نکته است که این امر فطری و الهی همواره مورد تاکید خداوند کریم به عنوان مسیری برای دستیابی به قرب الهی بوده است.
با توسعه جوامع مدرن و نهادی و سازمانی شدن امور اداره جوامع و کشورها، امور نیکوکاری به صورت نهاد خیریه و سازمانی ظهور و بروز پیدا کرد هر چند نهاد وقف نیز از دیرباز کارکرد نهادی امور خیریه در جهان اسلام بوده است.
به هرحال نیکوکاری در دو وجه فردی و سازمانی در حال توسعه است و با توجه به پیچیدگی جامعه‌ها رابطه نیکوکار و مددجو در حال کمرنگ‌تر شدن است و این رابطه به رابطه نیکوکار با خیریه و خیریه با مددجود در حال جایگزینی و افراد برای ایفای نقش فاعلیت به جای فعالیت‌های فردی به فعالیت‌های داوطلبانه ذیل خیریه‌ها و گروه‌های جهای و داوطلبانه می‌پردازند هر چند فعالیت‌های فرد خیریه و مدل‌های دینی آن مانند صدقه به نیازمند و نذر همچنان جایگاه مهمی در کنش‌های رفتاری دارد.
با این توصیفات هر چند نیکوکاری با ابعاد تاثیرگذاری شگرف در حوزه‌های مختلف فرهنگی و اجتماعی، توسعه اقتصاد نیکوکاری و توسعه سازمان‌های مردم نهاد، خیریه و گروه‌های جهادی که نیاز به دانش مدیریت دارند اما این حوزه از چشم پژوهشگران، سیاستگذاران مغفول مانده است از این رو در حوزه‌های مختلف می‌بینیم که توجهی به این امر نشده است.
به عبارتی پژوهشگران به این موضوع به عنوان یک حوزه دانشی در حوزه‌های تاریخی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و مدیریتی نپرداخته‌اند و سیاستگذاران به نیکوکاری به عنوان راهبردی جامع برای دستیابی به اهداف اجتماعی و توسعه سرمایه اجتماعی نگاه نمی‌کنند.
اینگونه شده است که در کشور ما موضوع نیکوکاری و خیریه نتوانسته در کنار دیگر حوزه‌های دانشی و اجتماعی رشد داشته باشد.
با این توصیفات بنیاد آلاء در سال ۱۳۹۴ با ایجاد طرح خیرماندگار بر آن شد که بتواند در حد توان خود به نیازمندی‌های این حوزه پاسخ دهد. این نیازمندی‌ها در این طرح به ۴ بخش اصلی دانش نیکوکاری، پرورش سرمایه‌های انسانی نیکوکاری، پایش و بهینه‌سازی نیکوکاری و فرهنگسازی نیکوکاری تقسیم شده است.
مأموریت فرهنگسازی نیکوکاری به مرکز فرهنگ نیکوکاری سپرده شد که این مرکز با فعالیت‌های فرهنگی خود در حوزه تولیدات رسانه‌ای و رویدادهای فرهنگی و هنری تلاش می‌کند فرهنگ نیکوکاری را در جامعه توسعه بخشد.
یکی از خلاهای فعالیت‌های نیکوکاری و فرهنگ نیکوکاری نبود یک رسانه و نشریه اختصاصی در این حوزه بود که این مرکز فصلنامه آوای خیر ماندگار، مطالعات و مدیریت امور خیر در ایران را در سال ۱۳۹۵ راه اندازی نمود.
این فصلنامه که تا کنون ۴ پیش شماره و ۶ شماره رسمی آن منتشر شده است، با دسته‌بندی مخاطبین به عموم مردم، نیکوکاران، فعالان و کارشناسان سازمان‌های مردم نهاد و خیریه و کارشناسان و مدیران سازمان‌های دولتی و حاکمیتی مرتبط با امور خیر، سعی دارد مهم‌ترین مسائل این حوزه را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد و رویکردهای نوین، ایده‌ها و تجربه‌های موفق نیکوکاری را در اختیار مخاطبین خود قرار دهد. به عبارتی فصلنامه قصد دارد مطالبی که بر تفکر، دانش و مهارت مخاطبین خود در حوزه نیکوکاری تاثیرگذار است را به ساده‌ترین زبان ممکن ارائه نماید.
فصلنامه از نظر محتوایی به دو بخش پرونده و بخش عمومی تقسیم‌بندی می‌شود. در بخش پرونده هر بار به یک موضوع خاص و یا مسئله روز حوزه نیکوکاری و خیریه پرداخته می‌شود و از جنبه‌های مختلف مورد بررسی و تبیین قرار می‌گیرد.
در بخش عمومی نیز محتوای کاربردی و جذاب در حوزه‌های مورد نیاز مانند موضوعات مرتبط با فعالیت‌های داوطلبانه، جذب مشارکت‌های مردمی، برنامه ریزی و ارزیابی فعالیت‌های نیکوکارانه، آسیب‌ها و چالش ها، اخبار جذاب و آموزنده، ایده‌ها و تجربه‌های موفق، کارآفرینی اجتماعی مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد.
امید است که فصلنامه آوای خیرماندگار قدم کوچکی در راستای توسعه نیکوکاری در ایران عزیز باشد و مورد پسند فعالان حوزه نیکوکاری و خیریه قرار گیرد.
