با مرور کارنامۀ تناولی، تا حدودی دلیل شهرت او بر ما روشن می‌شود. اما تناولی هنرمندی نیست که تنها در پی شهرت باشد؛ که اگر این چنین بود، مانند بسیاری از هم‌قطارانش، تنها به خلق آثار، نمایش و فروش آن‌ها بسنده می‌کرد. چیزی که تناولی را در تارک هنرمندان معاصر ایرانی متمایز می‌کند، روحیۀ فرهنگ‌بانی اوست. تناولی تنها مردی در میدان هنر نیست، بلکه هنر را در سپهر فرهنگ ایرانی تماشا می‌کند. «معرفی فرهنگ و هنر ایرانی در سطح بین‌المللی»، «تدریس در ایران و خارج از ایران»، «تألیف کتاب‌ها و مقالات پژوهشی با موضوع فرهنگ و هنر ایرانی» و «پرداختن به فعالیت‌های اجتماعی» او را به چهرۀ جاویدان فرهنگ ایرانی تبدیل کرده است.
اما باید گفت، در کنار همۀ این‌ها، یکی از بهانه‌هایی که نگارنده را ترغیب به نگارش این مکتوب نموده است، نمایش جلوه‌‌های نیک‌مداری پرویز تناولی با استفاده از به‌کارگیری ظرفیت امضای گران‌قیمت و ارزشمندش در راستای فعالیت‌های اجتماعی در دوران کرونا است. جلوه‌ای از روحیۀ مهربانش که توجه بی‌اندازه‌اش به ایران عزیز را تصویر می‌کند. موضوعی که کمتر به آن پرداخته شده است و آنچنان که باید، از آن صحبتی نشده است.
پرویز تناولی در فرودین ۱۳۹۹ و در بحبوحۀ همه‌گیری ویروس کویید ۱۹، به ساخت مدال‌هایی به منظور حمایت از کادر درمان و بیمارستان‌ها مشغول شد. او با طراحی تعدادی مدال و دستور ساخت و فروشش، از مسئلۀ درمان در ایران حمایت مادی و معنوی کرد. پرویز تناولی گفته است: «می‌خواستم قدردانی خودم را به عنوان یک ایرانی، نه فقط به عنوان یک هنرمند، نشان دهم. من از نحوۀ برخورد کارکنان بهداشت و درمان ایران با کمترین امکانات ممکن در برابر بحران کرونا بسیار تحت تأثیر قرار گرفته‌ام. وضعیت کنونی ایران بسیار بحرانی است؛ تحریم‌ها، سقوط قیمت نفت و شیوع بیماری کرونا شرایط سختی را به وجود آورده و مردم واقعاً برای زندگی خود می‌جنگند. کادر پزشکی شب و روز کار می‌کنند و برای نجات جان مردم، همۀ تلاش خود را می‌کنند. من تصمیم گرفتم در یادبود آن‌ها مدال بسازم؛ زیرا آن‌ها قهرمان هستند و امیدوارم از فروش این مدال‌ها به آن‌ها کمک شود تا برخی از تجهیزات مورد نیاز خود را خریداری کنند. من می‌خواستم قدردانی خودم را به عنوان یک ایرانی نشان دهم، نه فقط به عنوان یک هنرمند.»
در این مدال‌ها، یک بلبل در حال آوازخواندن نشان داده شده است که در کف دست قرار دارد و در پشت مدال نیز درخت سروی با کتیبه‌ای در دل آن، طراحی شده است. در این نوشتۀ انگلیسی آمده است: «این مدال برای بزرگداشت تلاش‌های قهرمانانۀ همۀ کارکنان بخش بهداشت و درمان در سراسر جهان طراحی شده است که جان خود را برای نجات جان دیگران به خطر می‌اندازند.» تناولی این طرح را برای صنعتگران خبره در تهران که قبلاً نیز با آن‌ها کار کرده است، ارسال کرد که قالب آن را تولید کردند و شروع به ریخته‌گری نسخه‌های محدود از آن کردند. در نهایت، تعداد ۱۰۰ مدال برنز با قیمت ۶۰۰ دلار و تعداد ۲۰ مدال نقره با قیمت ۱۵۰۰ دلار در مارس ۲۰۲۰ میلادی، به فروش گذاشته شدند.
تناولی گفته بود: «در فولکلور ایران، بلبل یک پرندۀ خوش‌یمن است که خبر محبوب را به عشاق می‌آورد و درخت سرو هم نمادی از زندگی طولانی است. این مدال‌ها در پس‌زمینۀ صدها خط عمودی قرار دارد که نماد مردم ایران است. هر یک از آن‌ها با یک روبان فیروزه‌ای می‌آیند که نمایانگر ریه‌های سالم است.»
پس از آغاز فرآیند فروش، مدال‌های نقره در دو روز و مدال‌های برنز در پنج روز کاملا به فروش رفت و یکی از نسخه‌های برنزی نیز توسط موزۀ ملی بریتانیا خریداری شد. در همان سال، از مبالغ دریافت‌شده، چهار عدد دستگاه BIPAP (اکسیژن‌ساز) برای بیمارستان فیاض‌بخش و مبلغی برای خرید دستگاه تانک اکسیژنِ بیمارستان طالقانی تهران هزینه شد. بالغ بر پنج‌هزار تجهیزات پوششی مانند ماسک ۹۵N، لباس فضای ایزوله و گان جراحیِ ایزوله، برای بیمارستان‌های شهرهای دزفول، آغاجاری، خرمشهر، یاسوج و دهدشت ارسال شد و در کنار این‌ها، کارت‌های هدیه‌ای برای پرسنل بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) خریداری و دراختیار آنان گذاشته شد. در کنار این‌ها دو دستگاه ونتیلاتور برای بیمارستان شریعت‌رضوی تهران و یکی برای بیمارستان گنجویان دزفول خریداری گردید. مابقی عواید این فروش نیز به خیریه‌هایی مانند نیکان ماموت، باران برکت و مهر گیتی اهدا شد.
***
اما این اولین‌بار نبود که تناولی دست به تولید آثار هنری با اهداف بشردوستانه زده است. او پیش از این هم آثاری در حمایت از مردم خاورمیانه خلق کرده و در زمان اشغال عراق از سوی آمریکا، یک مجسمۀ هیچ به یاد زندانیان گوانتانامو ساخت. این اثر، «قفسِ هیچ» نام داشت و ارتفاع آن ۱۳۰ سانتی‌متر بود.
تناولی همچنین، یادمان بزرگی هم به پاس پایداری‌های مردم افغانستان برای نصب در یکی از میدان‌های این کشور ساخت. او در سال ۲۰۰۶ هم‌زمان با تجاوز اسرائیل به لبنان، به یاد قربانیان این واقعه، مجسمه‌ای دیگر ساخت و سال ۱۳۹۳ نیز در واکنشی دیگر نسبت به حملات اسرائیل، تابلوی نقاشی‌ای با عنوان «قتل‌عام پرندگان غزه» کشید.
***
در پایان باید گفت، پرویز تناولی، چهره‌ای فراموش‌نشدنی و الگویی از یک هنرمند واقعی ایرانی است. کسی که ارزش امضایش قیمت‌گذاشتنی نیست؛ اما بدون چشم‌داشتی، امضایش را برای نیکی به مردم سراسر جهان خرج می‌کند. او کسی است که هنرش را تنها در مسیر خلق آثار نخبگانی و گاه نامفهوم صرف نکرده است و چه در هنرش و چه در زندگی‌اش ایرانی‌بودن را فریاد زده است. باید گقت، تناولی هم هنرمند و هم انسان خوبی است.
