«مهرجویی، راوی مشارکت!»

همه‌چیز از همان ضرب‌های غمگین و شاد مهمان مامان شروع می‌شود. همان که نمی‌دانی نُت‌هایش را عماد بنکدار، چطور برداشته است که طعم خورشت می‌دهد و طعم رقص و طعم هیاهو و کنارش کمی نگرانی، وقتی چهره عفت‌خانم می‌ریزد در بی‌خیالی آقایدالله. بوی رقص می‌دهد آنجا که آقای دکتر می‌خواهد با بی‌مزگی‌هایش دل بهاره را ببرد و خنده‌های تخس بهاره.